دعوتنامه اهالی چوپانان در جلسه هم اندیشی و مشارکت در اجرای طرحهای منابع طبیعی
به گزارش شورای اسلامی چوپانان :
دعوتنامه جهت حضور اهالی در جلسه هم اندیشی و مشارکت در اجرای طرحهای منابع طبیعی از محل اعتبارات صندوق توسعه ملی
مورخ روز جمعه 1397/8/25 بعد از نماز ظهر در مسجد جامع روستای چوپانان
باتوجه به اینکه قانون حمایت از توسعه و ایجاد اشتغال پایدار در مناطق روستایی و عشایری با استفاده از منابع صندوق توسعه ملی با هدف ایجاد اشتغال پایدار در تاریخ 31/6/1396 مورد تصویب قرار گرفت و سازمانهای مختلف مکلف به اجرای آن با توجه به ظرفیت های خود شدند. در این راستا، یکی از راهبردهای آن، مدیریت منابع طبیعی و آبخیزداری جهت تأمین پایدار منابع آب، حفاظت از خاک و پوشش گیاهی و تنوع سازی معیشت خانوارهای روستایی به شمار می رود. در این زمینه دهستان چوپانان (چوپانان، عباس آباد و کبودان) که جمعیت آن به دلیل نبود امنیت شغلی و امکانات رفاهی و آموزشی درحال مهاجرت است به عنوان منطقه هدف در شهرستان نائین در نظر گرفته شده است.
پروژه های انجام شده از محل اعتبارات صندوق توسعه ملی شامل 2 بند خاکی در مسیر رودخانه های عباس آباد و چاه حسنک است که جهت جلوگیری از بروز سیل و تخریب قنات حجت آباد و آشتیان و جلوگیری از خسارت به زمینهای کشاورزی، جاده، منازل مسکونی چوپانان در حال احداث هستند.
ادامه
موضوعات مورد بحث در جلسه شامل موارد زیر می باشد:
-استفاده هایی که می توان از بندهای خاکی کرد (مانند کشت گیاهان دارویی، بومگردی، قایقرانی فصلی و..)
-بررسی معایب بندهای احداث شده و پیشنهادات اصلاح پروژه
-جهت افزایش مشارکت مردمی در حفاظت و احیای منابع طبیعی و بهبود معیشت مردم منطقه چه پروژه هایی لازم است تا اجرا شوند؟ (پروژه آبخیزداری مانند احداث آب انبار و سد و حمایت از طرح های بیولوژیک مانند جنگلکاری و کاشت گونه های با صرفه اقتصادی بالا مانند آنغوزه و تخمه سرخو (قدومه) .معاش (برگ گندمی)
- شیوه های مشارکت مردمی و اجتماعات محلی که در گذشته و یا در حال حاضر انجام شده (مانند انبار میانه، غریب خانه، مشارکت در بهره برداری و احیای منابع طبیعی) و امکان سنجی احیای آن ها
- مشکلات موجود در حوزه منابع طبیعی
--تضاد ها و درگیری ها در بهره برداری از منابع طبیعی
-کلاس های آموزشی مورد نیاز جهت اشتغالزایی و بهبود الگوی معیشت
- ظرفیت های اشتغال در منطقه(مانند بوم گردی، پرورش ماهی، معادن، اهلی کردن گیاهان وحشی، احداث دامداری صنعتی با مشارکت تمامی دامداران و اعطای تسهیلات)
-مردم منطقه، خیرین، شورای اسلامی و دهیاری چه امکاناتی را می توانید در این زمینه فراهم کنید؟
باتشکر و تقدیم احترام
سیدمحمودطباطبایی
نماینده اداره منابع طبیعی شهرستان نایین در پروژه های صندوق توسعه ملی
مخالفت شدید امام جمعه خور با گردشگری درایام عزاداری در شهرستان خور و بیابانک
لباس کفن خواهم پوشید و مقابله خواهم کرد.
امام جمعه خور در خطبه های نماز جمعه این هفته در اعتراض نسبت وضعیت بد گردشگری در این منطقه : اگر وضعیت بد گردشگری سامان نگیرد، کفن خواهم پوشید و با گردشگرانی که هتک حرمت و کشف حجاب میکنند مقابله و نخواهم گذاشت هیچ اتوبوسی به این منطقه بیاید.
وی گفت : صنعت گردشگری تبدیل به صنعت ولگردی شده است.
ایشان گفت : در این چند روز بالغ بر ۱۰۰ اتوبوس و نزدیک به ۴ هزار نفر جمعیت به منطقه آمده اند که نزدیک به ۷۰ درصد آنها کشف حجاب داشته اند.
ایشان در ادامه گفتند : ما مخالف گردشگری نیستیم و آن را قبول داریم ولی مخالف صد درصدی منکرات و کشف حجاب هستیم.
وی در ادامه خاطر نشان کرد : در این چند روز ایام اخر صفر و شهادت خیلی از مردم به ما مراجعه و نسبت با این هتک حرمتها اعتراضاتی داشتند، دیگر مردم، امت حزب الله و خانواده شهدا صبرشان در این زمینه تمام شده است و بنا به وظیفه شرعی، بنده دیگر در این زمینه کوتاه نخواهم آمد.
ایشان در ادامه گفت : من از نماینده مجلس شورای اسلامی میخواهم نسبت به این موضوع رسیدگی و مصوباتی در مجلس صورت گیرد که دست نیروی انتظامی و دادگاه باز شود.
در اخر امام جمعه خور چند پیشنهاد جهت ساماندهی و جلوگیری از منکرات در این زمینه ارائه داد :
- در ایام شهادت و حزن و اندوه باید گردشگری ممنوع باشد.
- راه اندازی کمپ گردشگری در منطقه(چرا که اگر کمپ گردشگری راه اندزی شود نظارت در این زمینه خواهد بود)
- اداره میراث فرهنگی که مسئول در این صنعت هست طبق دستورالعملی که دراین زمینه تعرف شده باید مو به مو انجام دهد./ عصر خور
معرفی روستای ایراج
اصفهان امروز :12 مهر 1397, 10:33 / ک خبر:58170
روستای ایراج یک روستای زیبا با 33 چشمه در دل کویر با جاذبه های توریستی است این روستا یک روستای منحصر به فرد از نظر جذب و حمایت از سرمایه گذاران است. فاصله تا اصفهان 360 کیلومتر. فاصله تا نایین 220 کیلومتر. فاصله تا خوروبیابانک 54 کیلومتر. كویر مركزی ایران كه به دشت كویر موسوم است در بخش شمال فلات ایران قرار دارد .
روستای ایراج یک روستای زیبا با 33 چشمه در دل کویر با جاذبه های توریستی است این روستا یک روستای منحصر به فرد از نظر جذب و حمایت از سرمایه گذاران است. فاصله تا اصفهان 360 کیلومتر. فاصله تا نایین 220 کیلومتر. فاصله تا خوروبیابانک 54 کیلومتر. كویر مركزی ایران كه به دشت كویر موسوم است در بخش شمال فلات ایران قرار دارد .
این چاله زمین شناسی از خشك ترین نواحی ایران است بزرگترین بیابان بسته محصور در خشكی كره زمین به شمار می رود .اگر زمین كویر سوزان است آسمان نیلگون وپرستاره ای دارد،كه سرا پرده ملكوت خداست . نگریستن به آسمان،ناظرین را به اندیشیدن وسیر آفاقی وا می دارد كه پختگی فكری، رشدعقلی وشكوفایی اندیشه ها واستعدادها،ارمغان آن است.مهتاب كویرمهربان است وآرامش بخش، افق گسترده كویركه نه فرازی دارد ونه نشیبی، انسانهایی گشاده رو ،مهربان ومهمان نوازی را بار آ ورده است. ازایراج در متون جغرافیایی قرن پنجم با نام ارابه یاد شده است و گویش قدیمی و محلی ارا نام دارد. این روستا در 30 كیلومتری جنوب خور در 54درجه و47دقیقه طول شرقی و33درجه و27 دقیقه عرضی شمالی قرار دارد . منبع آب روستا از 33 چشمه تامین می شود . حال با توجه با اینكه قدمت این منطقه به زمان هخامنشینیان برمی گردد ،می توان از غاری كوچك در ایراج نام برد به نام (چونمادو) كه در گویش محلی (چون) به معنی سوراخ و غار ،و برای كلمه (مادو) در گویش محلی معنی خاصی نمی توان پیدا كرد، و چون در این گویش به تمامی اسم ها (و) اضافه می كنند وجود این غار باید از زمان مادها كه قبل ازهخامنشینیان بود ه اند باشد . در ادوار مختلف مردم روستا از این غار به عنوان پناهگا ه استفاده می نمودند. همچنین نامی قدیمی در گویش محلی وجود داردکه به ارا معروف است. این نام باید یك نام زرتشتی باشد .وجود گورستانهای گبری که تاچندی قبل وجود داشت وبه مزارگبرها معروف بود حكایت از زرتشتی بودن اهالی داشته است. و همین آثار وگویش ها حاکی از قدمت این روستا می باشد، و به عهد ساسانیان برمی گرددکه دین رسمی ایرانیان زرتشتی بوده است.
مسعود زرفشانی- اصفهان امروز: احتمالاً هرکسی نامی از کویر ریگ جن شنیده باشد، می‌داند که در این منطقه تقریباً هیچ جنبده‌ای وجود ندارد و شاید برای همین هم هست که نامش را ریگ جن گذاشته‌اند. ترس از این منطقه به شکلی بین مردم جاافتاده که لقب مثلث برمودا ایران را به آن داده‌اند؛ یعنی هرکسی رفته است دیگر برنگشته است. اما افکار و اعتقاد انسان بالاخره زمانی شکسته می‌شود و همه می‌فهمند که قضیه اصلاً ازاین‌قرار نبوده است و ماسال‌ها فقط اسیر حرفهای خودمان بوده‌ایم. حال دو نفر از آفرودسوران و کویر نوردان اصفهانی برای نخستین بار خرافات درباره ریگ جن را شکسته و ثابت کرده‌اند که می‌توان در این منطقه سه چهار روز زندگی کرد و دست‌آخر هم سالم ازآنجا بیرون آمد.
اردلان کیوانی و پوریا رهنمایی هنگامی‌که تصمیم می‌گیرند عرض کویر ریگ جن را طی کنند با مخالفت‌های بسیاری روبرو می‌شوند. مخالفت‌هایی هم از جنس نگرانی و گاهی هم از جنس رقابت. اما این دو نفر پس از کلنجارهای بسیار سرانجام صبح 24 آذرماه دل به جاده می‌زنند و سه روز بعد هم صحیح و سالم به خانه برمی‌گردند تا نخستین کسانی باشند که در طول تاریخ کویر نوردی ایران توانسته‌اند طلسم مثلث برمودای ایران را بشکنند.
حال بقیه ماجرا را از زبان اردلان کیوانی می‌خوانید:
اردلان کیوانی الان چکار می‌کند؟
من کارشناس ارشد راه و ترابری دارم و هم‌اکنون مدرس دانشگاه هستم. مدتی هم رئیس کمیته خودروهای دو دیفرانسیل هیئت موتورسواری و اتومبیل‌رانی استان اصفهان بودم.
چه شد که به فکر این کار افتادید؟
سال‌هاست که روی این منطقه کار می‌کنیم و روی آن اشراف داریم. چند سالی بود که قصد این کار را داشتم که امسال به همت چند تن از دوستان ازجمله پوریا رهنمایی (هم نورد من)، محمد جعفر زاده، علیرضا فروزان و خیلی از دوستان هم‌گروهی شرایط مهیا شد و در آذرماه این کار صورت گرفت و تقریباً می‌توان گفت رکوردی بود که ثبت شد.
هدفتان چه بود؟
راستش هدف خاصی نداشتیم. بیشتر برای دل خودمان این کار را کردیم. نه برای ثبت رکورد یا هر چیز دیگری.
درباره مسیر بگویید.
از مسیر انارک به سمت دشت دیپلم (دشت دیپلم را حمید بریری که از اساتید ما هستند، با این اسم نام‌گذاری کردند. این منطقه مرکز ریگ جن است) رفتیم. ما تا این منطقه پیشروی کرده و بعد به سمت شرق (جندق) حرکت کردیم. این مسیر از دم ریگ می‌گذرد. بعد از انارک و از طریق جاده تالمسی و بعد از گذشتن از روستاهای عشین و بابا خالد وارد منطقه دم ریگ شده و آن را رد کردیم. پس از حدود کمتر از سه روز به جندق رسیدیم. این مسیر تقریباً، حدود 370-380 کیلومتر است.
درباره ریگ جن بیشتر بگویید.
منطقه ریگ جن، به مثلث برمودای ایران معروف است. جایی که افراد محلی حتی شترهایشان را هم آنجا نمی‌برند. این منطقه هیچ‌گونه پوشش گیاهی ندارد. همچنین در بین عوام روایت است که آنجا جن دارد یا شوم است. به‌علاوه باتلاق گلی و شنی دارد که البته بسته به فصل، ممکن است با باتلاق گلی برخورد داشته باشید. این منطقه، بکر و خاص است و سفر به این آنجا، به کسانی که اطلاعات و تجربه نداشته باشد توصیه نمی‌شود.
ماشینتان چه بود؟ چه تجهیزاتی آماده کرده بودید؟
برای این سفر ما یک خودروی لندکروز FJ45 (معروف به 2F وانت) را تجهیز کردیم. با تجهیزاتی از قبیل وینچ قوی، پرژکتور، منبع آب 80 لیتری، گالن‌های سوخت به ظرفیت حدوداً 80 لیتر (4 گالن)، برق 220 ولت، پمپ باد، تجهیزات موردنیاز برای تعمیر موتور و خودرو، لوازم یدک، موتوربرق، موتور جوش، فرز، دریل، گیره و مابقی وسایل تصمیم به این سفر گرفتیم.
بدون تردید هیچکس دیگری غیر از شما آنجا نبوده. ترس نداشتید؟
اتفاقاً چرا. روز دوم سفر، من دچار وهم شدم. به‌طوری‌که به پوریا گفتم بحث را عوض کن تا ذهنیت من عوض شود. اما در کل سفر خوبی بود و راحت انجامش دادیم. به‌علاوه اینکه در تاریخی که ما سفر را انجام دادیم هیچ ماشینی در منطقه ندیدیم. بهتر است بدانید که پمپ‌بنزین انارک حالت بیس کمپ دارد. گروه‌های آفرودی که سفرهای کویری می‌روند، اگر بخواهند وارد منطقه انارک شوند، آنها را در پمپ‌بنزین میبینیم. ولی متأسفانه در آن تاریخ حتی در جاده هم ماشین کسی را ندیدیم چه برسد به آنکه بدانیم داخل منطقه کسی هست یا نه.
از اصفهان کسی می‌دانست شما دارید به ریگ جن می‌روید؟
بله. یک تیم مجهز پشتیبان در اصفهان داشتیم که شامل لوازم فروش، مکانیک ماشین (نصر)، علی فروزان که سیستم مسیریابی را کار میکنند، طباییان، برادرم و تعدادی از دوستان. این‌ها کسانی بودند که می‌توانستیم روی کمک‌هایشان حساب کنیم. علاوه بر آن ما دستگاه جی‌پی‌اس داشتیم، موبایل ماهواره‌ای هم داشتیم که اگر در نقطه‌ای مشکلی پیش‌آ مد بتوانیم تماس گرفته و لوکشین و مختصات منطقه‌ای که هستیم را ارسال کنیم.
هم‌سفرتان چطور قبول کرد با شما بیاید؟
خب این سفر خطرناک بود. من حتی از پوریا هم که مرا همراهی می‌کرد، تعهد محضری گرفته بودم. چراکه اصلاً یکی از شرایط این سفر رضایت‌نامه محضری بود تا اگر اتفاقی افتاد برای کسی مشکلی به وجود نیاید.
لطفاً درباره سفرتان جزییات بیشتری بگویید.
ما پنجشنبه 24 آذر، ساعت 9 اصفهان را ترک کردیم. ساعت 1 بعدازظهر به انارک رسیدیم، بنزین زده و ناهار خوردیم. ساعت 2 بعدازظهر دوباره حرکت کردیم و از جاده تالمسی وارد منطقه حفاظت‌شده کوه بزرگی شده و پس‌ازآن تقاطع روستای عشین و زوار را رد کردیم. بالاتر از این منطقه آبشخوری به نام بابا خالد هست که بعدازظهرها محل تجمع شترها است. بابا خالد را هم طی کردیم و حدود ساعت پنج و ربع به ابتدای ریگ جن رسیدیم و آنجا کمپ کردیم. صبح فردا پس از صرف صبحانه و جمع‌کردن وسایل، ساعت 8 دوباره راه افتادیم. حدود ساعت 12:30 به تابلوی دشت دیپلم رسیدیم. لازم می‌دانم تا از حمید بریری تشکر کنم. ایشان واقعاً حرفهای هستند، چه ازنظر فنی و کار کردن در کویر، چه ازنظر اخلاق. ما عکسی از ایشان تهیه کردیم و آن را پای علم (تابلو) دیپلم، قراردادیم. چراکه این علم را خود آقای بوریری بناکرده‌اند.
بعد از علم دیپلم؟
به‌طرف جندق حرکت کردیم و بعد از حدود سه روز دوباره به آسفالت رسیدیم و به سمت اصفهان آمدیم. کل سفر حدوداً 800 کیلومتر است. نزدیک‌ترین آسفالت در این مسیر ازلحاظ فاصله هوایی حدوداً 100 کیلومتر فاصله دارد. یعنی اگر تجربه نداشته باشید محال است بتوانید از کویر بیرون بیایید.
پس از بازگشت به اصفهان چه شد؟ جایی این رکورد را ثبت کردید؟
نه ما دنبال ثبت کردن این سفر نبودیم. من این سفر را واقعاً به خاطر علاقه شخصی انجام دادم. ما فقط دو کلیپ ابتدایی از این سفر را در گروه‌های خودمان منتشر کردیم و شاید بین بچه‌هایی که بیراهه نورد هستند، کلیپ را دیده‌شده باشد. ولی ما هیچوقت به دنبال ثبت کردن این سفر نبودیم. درصورتی‌که من فکر می‌کنم این سفر ارزش ثبت شدن را دارد. البته در مراسم افتتاحیه نمایشگاه خودروهای کلاسیک و آفرود، با هیئت اتومبیل‌رانی صحبت‌هایی داشتیم. صلواتی معاون حمل‌ونقل شهرداری اصفهان هم بسیار استقبال کردند و به دوستانشان توصیه کردند که حتماً موضوع ثبت این سفر را پیگیری کنند و گزارش سفر ما را بگیرند. امیدوارم این سفر بابی شود تا افرادی که می‌خواهند اینگونه کارها را انجام دهند از طریق تلویزیون و اخبار پشتیبانی شوند.
هزینه‌های سفر چطور تأمین شد و در کل چقدر هزینه کردید؟
تقریباً همه هزینه را خودمان دادیم و از جایی حمایت نشدیم. البته اینگونه سفرها برای ما جنبه ریالی ندارد و فقط موجب اغنای روحی ما می‌شود. این ماشین خودش برای ما حدود شصت‌تا هفتاد میلیون تومان درآمده است. همچنین قبل از این سفر هم چیزهایی مثل چرخ‌ها، سیستم سوخت‌رسانی و غیره را باید به‌صورت کلی سرویس می‌کردیم. به‌علاوه یک سری لوازم‌یدکی‌ها را باید تهیه می‌کردیم. ما حتی 4 پلوس برای این ماشین برده بودیم. به خاطر اینکه خیالمان راحت باشد باید 4 لاستیک را هم عوض می‌کردیم که در این زمینه یکی از دوستان ما (محمد جعفر زاده) بدون چشم‌داشت به ما کمک مالی کردند. ایشان از بچه‌های آفرود هستند، انسانی بلندنظر و خوبی است. وقتی شنیدند که ما می‌خواهیم این سفر را انجام دهیم، پشتیبانی خودشان را از ما اعلام و کمک 5 میلیون تومانی به ما اهدا کردند. بقیه هزینه‌ها را هم خودمان دادیم. در کل یک سفر این‌چنینی حدوداً 10 میلیون تومان هزینه دارد.
بازخوردهای دوستانتان و همکارانتان چه بود؟
بعضی از دوستان ما را مورد کم‌لطفی قراردادند. البته صحبت بدی نبود ولی تشویقی هم در کار نبود. خیلی دوستان هم لطف داشتند و تبریک گفتند. البته ما این کار را برای تشویق کسی انجام نداده بودیم و انجام این سفر صرفاً علاقه خودمان بود. اما در کل بازخوردها خوب بود.
انتقاد از بروشور انگلیسی گردشگری نائین
نقل از :کانال تلگرامی سلام چوپانان
بروشور گردشگری نایین ب زبان انگلیش...
ملاحظه بفرمایید...
جایگاه چوپانان بعنوان منظمترین روستای خشتی کشور، با تجمع منحصربفرد بادگیرها و زیبایی چشمنواز که دل هر گردشگری را مبره، با زیباییای بی‌نظیری مث قلعه کبودون و دق آشتیان و بافت حجت آباد، با نظم هندسی روستا و جویباران دوسمت خیابون اصلی، و قناتهای زیباش، و ریگ جن...
و... و... و...
چوپانان از روستاهای هدف گردشگریه... و نیاز مبرمی به نگاه ویژه مسئولین ذیربط داره...
اما
سهم ما از نگاه مسئولین گردشگری نایین همون یه نیمچه عکس از شتر و ریگه... که اونم عکس عاریتیه و معلوم نی از کجاهه... قطع ب یقین اونم چوپانان نیست... یعنی هیچ...
هــــیـــــــــــــــچ...
نایین هیچوقت بزرگ نبوده،،، و بزرگ نیست و بزرگ نخواهد شد... چرا که مسئولین شهرستان نگاهشون بزرگ نیست...
اوضاع جاده اردکون که مثلا ترانزیتیه را داریم میبینیم... و جالبترش اینکه پیگیری هم جواب نمده...
اینم که نگاهشون به گردشگری...
نائین شهرستان نیست... فقط یه شهره که همه بودجه باید اونجا خرج بشه... و اگه چیزی تهش موند شاید بذل و عنایت بشه به کوره دهاتاش...
اونم با هزار منت و دوتا عکاس و پوشش اخبار استان و اقامه نماز با سفنه پیشونی تو مسجد و ناهار ـ که وظیفمونه هیچی ـ و صندوق عقب پر خربوزه...
خیلیا اومدن تو این منصبا و رفتن...
چیزی که عوض نشده نگاه نایینیا به شهرستانه... همش سیاسی بازی... همش مناقشه ها و مجادلات قدرت طلبانه... و تخریب همدیگه برای جایگزین کردن خودیها!!!
و با این نگرشها هرگز از پتانسیلاش نتونست استفاده کنه و هرگز استفاده هم نخواهد کرد...
کویرگردی در ایران به آخر راه رسیده است؟
سلامت نیوز:«این دیگر گردهمایی آخر است»: حرفی است که سرپرست کلوپ لندرور سواران ایران و تور ایران لند تیریپس می‌زند و می‌گوید: «جدای از گرفتن مجوز قانونی از وزارت ورزش و فدراسیون موتورسواری و اتوموبیل رانی ایران مشکلاتی از قبیل خرابی ناگهانی ماشین‌های مسافران، خوراک، زمان‌بندی هماهنگی تیم و هماهنگی سلایق مختلف راننده‌ها و... راه را برای ادامه کار سخت کرده است»
به گزارش سلامت نیوز، ابتکار نوشت: راه طولانی در پیش است، رمل‌های ماسه‌ای کویر کار را برای رانندگان سخت‌تر کرده‌اند تا حدی که بعضی از ماشین‌ها در رمل‌ها گیر میکنند. سرپرستان تیم ساعت‌ها در گیر بیرون کشیدن ماشین‌ها هستند و کویر با آسمان صاف و یکدستش از همین ابتدا خودی به لندی‌ها نشان می‌دهد. هنوز راه بسیاری تا قلب کویر مرکزی ایران باقی است، جایی در 45 کیلومتری شرق شهرستان جندق و در 30 کیلومتری شمال شهرستان خور از توابع استان اصفهان، روستایی به نام مصر یا کویر مصر که اهالی محلی هنوز آن را به نام مرزعه یوسف می‌شناسند. همانی که روزگاری روستای مصر را بنیان‌گذاشت و با شبانی و چراندن گوسفندان روزگار می‌گذراند. عمر این روستا شاید بیشتر از ۱۰۰ سال نباشد، اما تا به امروز با نام‌های مختلفی در بین اهالی محلی مشهور است. از زمانی که قناتهای روستا یوسف خشک و کم آب شد و یوسف مجبور به حفر چاه با موتورهای دیزلی انگلیسی شد اهالی روستاهای همجوار نام دیگری برای این کویر گذاشتند، «چاه دراز».
با این حال این دریای شنی چه مصر باشد، چه روستای یوسف و چه چاه دراز برای کویرگردان اینجا جذابترین مناطق گردشگری ایران به حساب می‌آید که هرکسی را حتی اگر که یک‌بار به سراغش رفته باشد، اسیر افسون خود می‌کند. «برای ورود به طبیعت باید تجربه داشت والا شکست خواهی خورد» این را یکی از مدیران کلوپ می‌گوید. این چهاردهمین تجربه لندرور سواران ایران است. تجربه‌ای که با سختی آغاز می‌شود اما بالاخره با زحمت بسیار به سرانجام می‌رسد. رقص شعله‌های آتش زیر آسمان پر ستاره کویر مصر همه خستگی‌ها را از کویرگردان دور می‌کند. صبح که می‌شود همگی
کفش‌های شان را از پا درمی‌آوردند تا پاهای شان گرمای شن‌های روان را حس کند، با هر قدم، بیشتر به داغی شن‌ها عادت میکنند و لذت خاصی سراسر وجودتان را فرا می‌گیرد، سختی را به جان می‌خرند و به بالای تپه‌های شنی می‌روند تا از تماشای رمل‌های ماسه‌ای و صدای سکوت لذت بردند.
هر ایرانی یک محیطبان
چالش‌ها برای کویرگردان بسیار است اما طبیعت که گره خورده به ذات این گردشگری است خود با چالش حضور این کویرگردان روبه‌رو است تا آنجا که در آخرین اقدام حضور برخی از ماشین‌های دو دیفرانسیلی به کویر مرنجاب به واسطه شکایت سازمان محیط زیست لغو شد. با این حال محمدرضا طاهر طالاری، یکی از مدیران تیم طبیعت گردی ایران‌لند تیریپس به «ابتکار» می‌گوید: هر ایرانی یک محیطبان است. تمام مردم باید برای بقا اکوسیستم اصل هر ایرانی یک محیطبان را رعایت کنند تا آیندگان از آن بهره ببرند. با وجود مشکلات ناشی از نبود حمایت‌‌های زیرساختی که اصلی‌ترین آنها، قوانین قدیمی و ناکارآمد در دفاع از محیطبان برای انجام وظایف محوله و تشخیص جرم و مجازات متناسب با آن در حوزه محیط زیست، به منظور پیشگیری از وقوع جرایم است و همچنین به رغم اقدامات مثبتی که برای ارتقای معیشت و رفاه محیط‌‌بانان صورت گرفته، با توجه به کمبود یا نبود لوازم و تجهیزات مورد نیاز و به تعداد کافی و به دلیل عدم اختصاص بودجه و اعتبار متناسب با آنچه بر عهده سازمان حفاظت محیط زیست گذاشته شده است، اگر همه این اصل را رعایت کنند دیگر جنگل‌های مثل دو هزار و سه هزار مملو از زباله نخواهد بود، که نه به اکوسیستم ضرر برسد و نه زندگی حیوانات را تحت تاثیر قرار دهد. هیچکس دلش نمی‌خواهد کوچکترین آسیبی به کویری بزند که رمل‌های ماسه‌ای شفافش انعکاس آفتاب را به نمایش می‌گذارد. از زمان ورود به کمپ یک جعبه کیسه زباله به هر خانواده‌ای داده می‌شود تا زباله‌های خود را جمع کنند.
در ادامه از طالاری یکی از مدیران کلوپ پرسیدیم آیا تا به حال به این فکر کردین که حضور با ماشین‌های دو دیفرانسیلی باعث می‌شود محیط طبیعی از بین برود و به طبیعت‌آسیب بزند، او در پاسخ می‌گوید: صد در صد هر کسی که تجربه سفر نداشته باشد به طبیعت ضرر می‌رساند، کلا وجود انسان‌ها در طبیعت آسیب‌زا است، خود ما هم که وارد طبیعت می‌شویم رد لاستیک‌های مان را میبینیم ولی تا جایی که امکان داشته باشد از در لاستیک‌های قبلی عبور می‌کنیم. نمی‌شود گفت صرفا وجود ماشین‌های دو دیفرانسیلی به طبیعت ضرر می‌رساند، نه دروغ است. ورود به طبیعت هم برای هر ماشین و انسانی ممنوع است و نه فقط ماشین‌های دو دیفرانسیلی؛ در کویر هم رد
چرخ ها می‌ماند و طول می‌کشد که از بین برود حتی رد پا انسان هم می‌تواند به طبیعت آسیب بزند ولی تا حد الامکان در سفرها به مکان‌های معمولی می‌رویم و به سراغ مکان‌هایی بکر و دست نیافتنی نمی‌رویم. به هر حال اما امروزه انسان در حال نفود به همه مکان‌ها است و نمی‌توان گفت تنها این طبیعت‌گردان هستند که طبیعت بکر را مخدوش میکنند.
لغو مجوز‌های بی‌دلیل سفر
با وجود اینکه اعضاء کلوپ لندرور سواران ایران با هدف جمع‌آوری زباله به کویر می‌روند، بعضی مواقع به دلیل‌های نامعلوم نزدیک به زمان سفر دستور لغو گردهمایی را دریافت میکنند. سرپرست این تور می‌گوید: «در مسیر گردهمایی دوازدهم پلیس راه سواد کوه مانع ورود ما شد و ۶٠ لندرور با حداقل ١٢٠ سرنشین در زیر آفتاب ٢ ساعت معطل شدند تا پلیس قانع شود مجوز رسمی است. با این حال سرپرست کلوپ لندرور سواران ایران و تور ایران لند تیریپس می‌گوید: «این دیگر گردهمایی آخر است و جدای از گرفتن مجوز قانونی از وزارت ورزش و فدراسیون موتورسواری و اتوموبیل رانی ایران مشکلاتی از قبیل خرابی ناگهانی ماشین‌های مسافران، خوراک، زمان‌بندی هماهنگی تیم و و هماهنگی سلایق مختلف راننده‌ها و... راه را برای ادامه کار سخت کرده است» راهی که به عنوان بخشی از فرصت‌های گردشگری در ایران به حساب می‌آید و حالا سختی راه کویرگردان را از ادامه راه باز داشته است. البته این سرنوشت تمامی این کویرگردان نیست ولی نبود ساز و کار اصولی برای گردشگری در ایران سبب شده است تا بسیاری از فرصت‌های جذب گردشگر در ایران بسوزد.
میزبانی گرم هاجر از میهمانان وحشی
رویداد۲۴-روستایی که در روزگار آبادانی «کبودان» نام داشت، این روزها گرچه مخروبه، اما روشن به چراغ میزبانی است. میزبان میهمان‌هایی که با طلوع آفتاب، از قله‌های ارتفاعات عباس‌آباد [نایین] آرام آرام پایین می‌آیند و در ضیافت زوج سالخورده‌ای شرکت می کنند که بر مرده ریگ روستای آبا و اجدادی‌شان خانه کرده‌اند. از این روست که باید گفت، «کبودان» خالی از سکنه هست، اما خالی از زندگی نیست! سال‌هاست که محیطبان‌های منطقه عباس‌آباد این زوج سالخورده را می‌شناسند. زن و مردی که بیش از 70 بهار را پشت سرگذاشته‌اند و بیش از 15 سال است که به کبودان بازگشته‌اند تا به همان سبک و سیاق پدران‌شان زندگی کنند. دیوارهای خشتی و کاهگلی خانه‌های مخروبه این روستا برای آنها یادآور خاطرات خوش گذشته است. اما ویژگی خاص این روستا که تاریخچه آن- به روایتی- به سه هزار سال قبل بازمی‌گردد، تنها به این بازماندگان نیست و چنان که گفتیم، میهمانان خاص کبودان هستند که این روستا را ویژه کرده‌اند. سرریز شدن گله‌های کل و بز و میش وحشی از کوه‌ها به این روستا(کبودان در دامنه کوه‌های عباس‌آباد و در دل یکی از مناطق کم نظیر حیات‌وحش ایران قرار دارد) و همزیستی‌شان با این زن و مرد و خوردن علوفه از دست تنها بانوی این روستا، جلوه‌ای بدیع از زیبایی است که هر روز و هر روز خلق می‌شود. صدای این زن در گوش این حیوانات وحشی چنان طنینی دارد که آنها مطمئن از امنیت خود با سرعت از کوه پایین می‌آیند تا ساعتی میهمان این خانواده مهربان باشند. داستان زندگی رجبعلی، هاجر و محمدرضا یزدانی(برادر هاجر که به این زوج پیوسته است) روایت انسانهایی است که غبار شهر را از آستین خود شسته و به اینجا آمده‌اند تا به دور از هر گونه نشانی از ماشین و تکنولوژی- و حتی برق- در آرامشی بی‌بدیل زندگی کنند و میزبانی صلح‌آمیزشان با حیوانات وحشی، زبانزد همه محیطبان‌های منطقه باشد.
از جهنم تا بهشت
با همان سادگی روستایی سخن می‌گوید. تنها بانوی روستای کبودان که هر روز میزبان و پذیرای ده‌ها حیوان‌وحشی است. آمار همه آنها را بخوبی دارد و تک به تک‌شان را می‌شناسد، چنان که اگر یکی از آنها غایب باشد، بلافاصله پیگیر می‌شود. می‌گوید سال‌ها در شهر زندگی کرده اما از 15 سال قبل به زادگاهش بازگشته و حالا در بهشت زندگی می‌کند. زندگی در جایی که از امکانات اولیه در آن خبری نیست دشوار و سخت است اما برای این زن و همسر و برادرش اینجا همان بهشت گمشده‌ای است که بی‌خبری در آن بهترین خبر است. هاجر یزدانی 70 بهار را پشت سرگذاشته است اما همچنان مثل یک شیرزن در کوه و کمر برای زندگی تلاش می‌کند. همه حیوانات وحشی این منطقه او را بخوبی می‌شناسند و هر روز با شنیدن صدای او از کوه سرازیر می‌شوند. می‌گوید: در خانه‌ام همیشه به روی این حیوانات باز است و آنها هر روز صبح زود تا عصر در خانه‌ام میهمان هستند و با غروب آفتاب دوباره به کوه بازمی‌گردند. هاجر از روزهایی گفت که برای زندگی به شهر آمد اما زندگی روستایی را به شهر ترجیح داد. من در این روستا به دنیا آمدم و همه آبا و اجداد ما در این روستا زندگی کرده‌اند. کبودان روستای ییلاقی و تاریخی است که فاصله زیادی تا شهر نایین دارد. وقتی چشم باز کردم خودم را در این روستا و در کنار مردم مهربان آن دیدم. 20 خانوار در این روستا زندگی می‌کردند و آثار تاریخی به جا مانده در اینجا حکایت از تاریخ کهن این منطقه دارد. روستای ما در دل کوه قرار دارد و از آب و برق و گاز و تلفن خبری نیست و حتی تلفن همراه نیز در این جا خط نمی‌دهد. در گذر زمان و با شدت یافتن کم آبی و از رونق افتادن کشاورزی کم کم اهالی روستا به شهرهای اطراف مهاجرت کردند و این روستا نیز به سرنوشت بسیاری از روستاها دچار شد.
من و همسرم در کنار 5 پسرم در این روستا مانده بودیم و همه فرزندانم را در اینجا به دنیا آوردم. اما شرایط سخت زندگی باعث شد تا ما نیز راه مهاجرت را در پیش بگیریم و برای چند سال به تهران بیاییم. منطقه نارمک تهران جایی بود که در آنجا زندگی می‌کردیم اما روح ما زنده نبود. هر روز خاطرات سال‌ها زندگی و روزهای خوبی را که در روستا داشتیم با همسرم مرور می‌کردیم و افسوس می‌خوردیم. زندگی در شهر برای ما جهنم بود. همسرم خیاط بود و پیراهن دوزی می‌کرد. فرزندانم همگی ازدواج کردند و زندگی مستقلی را در پیش گرفتند. احساس می‌کردیم ریشه ما در روستا باقی مانده است و نمی‌توانیم از این ریشه جدا شویم. 15 سال قبل مهم‌ترین تصمیم زندگی‌مان را گرفتیم و دوباره به روستا بازگشتیم؛ روستایی که از سکنه خالی شده بود و دیگر خبری از خانوارهای آن نبود و بسیاری از خانه‌های آن هم خراب شده بودند. به هر خانه و درختی که نگاه می‌کردیم، خاطرات برای ما زنده می‌شد و احساس می‌کردیم به دوران جوانی‌مان بازگشته‌ایم. همه آبا و اجدادمان در قبرستان همین روستا دفن بودند و دلتنگی‌مان را با فاتحه‌ای در کنار مزارشان برطرف می‌کردیم.
اینکه از همه جا بی‌خبر باشی برترین ویژگی زندگی در روستا است و اینجا خبری از ماشین و موبایل و وسایل رنگارنگ نیست. اینجا زندگی در سایه درختان و حیات‌وحش آن جاری است. هاجر یزدانی هنوز هم مثل روزهای جوانی بوته علوفه را به دوش می‌کشد و برای دادن آن به حیوانات وحشی به دل کوه می‌رود. او از این همزیستی مسالمت‌آمیز اینگونه می‌گوید: وقتی همراه با همسرم به روستا بازگشتیم می‌دانستیم که زندگی سختی در پیش خواهیم داشت اما ما متعلق به همان روزهای سخت بودیم. حیات‌وحش این منطقه بکر و منحصر به فرد است و گله‌های قوچ، بز و میش در اینجا زندگی میکنند. روزهای اولی که به روستا بازگشتیم احساس کردیم این حیوانات پناهی ندارند و باید به آنها کمک کنیم و به همین دلیل سعی کردیم اعتماد آنان را جلب کنیم. بعد از مدتی آنها به ما نزدیک شدند و اکنون سال‌هاست که در کنار هم زندگی می‌کنیم. صبح زود گله‌های آنها ازکوه سرازیر می‌شوند و به روستا و خانه ما می آیند و تا عصر میهمان ما هستند. در این مدت نیز برایشان علوفه و یونجه‌هایی که محیطبان منطقه و اداره محیط زیست دراختیارمان قرار می‌دهد می‌ریزم و با غروب آفتاب دوباره به کوه بازمی‌گردند. آنها به ما پناه آوردند و در این سال‌ها هیچگاه به خوردن گوشت آنها فکر نکردم. همه آنها را می‌شناسم و اگر یکی از آنها کم شود متوجه می‌شوم. به خاطر خشکسالی سالهای اخیر غذای این حیوانات وحشی نیز کم شده است و به همین دلیل برای پیدا کردن غذا از کوه پایین می‌آیند. وقتی در کوه آنها را صدا می‌زنم با سرعت سرازیر می‌شوند به‌طوری که نگران پرت شدن آنها از کوه می‌شوم. در این سال‌ها هیچگاه اجازه نداده‌ام کسی آنها را شکار کند و اگر کسی قصد این کار را داشته باشد باید اول مرا با تیر بزند.
به خاطر وجود این حیوانات نمی‌توانیم محصولات زیادی از زمین کشاورزی به‌دست بیاوریم زیرا این حیوانات وحشی در کنار کبک‌ها محصولات ما را می‌خورند ولی با وجود این هیچگاه مانع آنها نمی‌شویم. بودن در کنار این حیوانات بهترین لحظه‌های زندگی من است و در سفره غذای ما خبری از گوشت نیست و مایحتاج ضروری‌مان را با کمک چوپان‌های منطقه تهیه می‌کنیم. در طول سال چند روزی برای دیدن فرزندان و نوه‌هایمان به نایین و اصفهان می‌رویم و خیلی زود به روستا بازمی‌گردیم زیرا نمی‌توانیم در شهر بمانیم. زندگی در روستا در کنار چیزهایی است که خدا داده است اما در شهر باید با چیزهایی که به دست انسان ساخته شده است زندگی کرد و شهر چیزی برای زندگی ندارد. همه این حیوانات مرا خیلی دوست دارند و به خاطر وجود محیطبان‌های وظیفه‌شناس آنها در کمال امنیت در این منطقه زندگی میکنند. یکی از روزها یک شکارچی همراه همسرش به اینجا آمدند. مرد خانواده شکارچی بود و همسرش نیز گوشت‌های شکار را در یخچال خانه‌شان قرار می‌داد و آن را طبخ می‌کرد. وقتی به اینجا آمدند از دیدن همزیستی مسالمت‌آمیز ما با این حیوانات متعجب شده بودند. وقتی همسر این شکارچی براحتی به این حیوانات نزدیک شد و عکس سلفی گرفت با پرخاش به همسرش از او خواست که شکار را متوقف کند و هیچگاه گوشت شکار را به خانه نیاورد.
اینجا خبری از بیماری نیست
محمدرضا یزدانی زندگی‌اش را به دیوارهای کاهگلی خانه‌های این روستا گره زده است. وقتی خبردار شد که خواهرش به همراه همسرش برای زندگی به روستا بازگشته‌اند او نیز به جایی بازگشت که به آنجا تعلق داشت. می‌گوید 30 سال در معدن کار کردم و بعد از آن کار سخت و طاقت‌فرسا معنای واقعی زندگی را در زادگاهم پیدا کرده‌ام. محمدرضا چند سالی از خواهرش کوچکتر است و با وجود آنکه همسر و فرزندانش در شهرستان زندگی میکنند اما ترجیح داد برای ادامه زندگی به این روستا بازگردد. می‌گوید: ما 5 خواهر و برادر بودیم که دو نفر از ما به رحمت خدا رفت و یکی از برادرانم نیز در انارک زندگی می‌کند. من سال‌ها در معدن مس کار کردم و کمتر آفتاب را می‌دیدم. وقتی باخبر شدم که خواهرم و همسرش برای زندگی به روستا بازگشته‌اند من هم به کنار آنها آمدم. همسرم نیز از اهالی همین روستا است و تنها به خاطر فرزندانمان نمی‌توانست همراه من بیاید ولی هیچگاه مانع رفتن من نشد. زندگی واقعی هرکسی جایی است که به آنجا تعلق دارد و همه خاطرات و روزهای خوب زندگی من در این روستا رقم خورده است. به‌دلیل کمبود آب، کشاورزی عملاً امکان پذیر نیست و ما تنها برای مصرف خودمان کشاورزی می‌کنیم. حضور ما برای این حیوانات امنیت به همراه داشت و آنها در آرامش به ما نزدیک می‌شوند و غذا می‌خورند. ما سه نفر تنها ساکنان باقی‌مانده این روستای ییلاقی هستیم و هنوز هم مثل گذشته‌ها شب‌ها زیر نور فانوس می‌نشینیم و از روزهای خوب گذشته حرف می‌زنیم. در اینجا خبری از بیماری نیست و تا به امروز هیچگاه مریض نشده‌ایم و سلامتی بهترین ارمغان زندگی در این روستا است.
محیطبان‌های بی‌نام و نشان
محمد رضا حلوانی یکی از محیطبان‌های اداره محیط زیست نایین است که از 15 سال قبل وظیفه محیطبانی در ارتفاعات عباس‌آباد و منطقه کبودان را برعهده دارد. او از نزدیک شاهد همزیستی مسالمت‌آمیز تنها اهالی باقی‌مانده روستای کبودان و حیوانات وحشی این منطقه است. او با تأکید بر اینکه آنها محیطبان‌های بی‌نام و نشانی هستند می‌گوید: سال‌هاست که آنها را می‌شناسم و به خاطر وجود آنها است که امنیت برای حیات‌وحش این منطقه حاکم است. بسیاری از مسئولان و میهمانان آنها برای دیدن حیات‌وحش به این منطقه می‌آیند واز نزدیک شاهد این همزیستی هستند. خانم و آقای یزدانی سال‌هاست که در این روستای خالی از سکنه زندگی میکنند و حتی وقتی قرار شد تا از طریق نصب فیبرهای نوری به آنها برق داده شود قبول نکردند زیرا معتقد بودند با آمدن برق پای انسان‌های زیادی به اینجا باز می‌شود و حیات‌وحش این منطقه به خطر می‌افتد. آنها هر وقت احساس میکنند ممکن است به خاطر وجود غریبه‌ای این حیوانات به روستا نیایند یونجه‌ها را به دوش کشیده و در کوهستان به این حیوانات می‌دهند. در زندگی‌شان هیچگاه محتاج کسی نیستند و مثل فرزندانشان از این حیوانات مراقبت میکنند. شاید بهترین راه برای قدردانی از تلاش آنها حمایتی است که اداره محیط زیست می‌تواند از آنها داشته باشد.
منبع: روزنامه ایران
رویداد۲۴-روستایی که در روزگار آبادانی «کبودان» نام داشت، این روزها گرچه مخروبه، اما روشن به چراغ میزبانی است. میزبان میهمان‌هایی که با طلوع آفتاب، از قله‌های ارتفاعات عباس‌آباد [نایین] آرام آرام پایین می‌آیند و در ضیافت زوج سالخورده‌ای شرکت می کنند که بر مرده ریگ روستای آبا و اجدادی‌شان خانه کرده‌اند. از این روست که باید گفت، «کبودان» خالی از سکنه هست، اما خالی از زندگی نیست! سال‌هاست که محیطبان‌های منطقه عباس‌آباد این زوج سالخورده را می‌شناسند. زن و مردی که بیش از 70 بهار را پشت سرگذاشته‌اند و بیش از 15 سال است که به کبودان بازگشته‌اند تا به همان سبک و سیاق پدران‌شان زندگی کنند. دیوارهای خشتی و کاهگلی خانه‌های مخروبه این روستا برای آنها یادآور خاطرات خوش گذشته است. اما ویژگی خاص این روستا که تاریخچه آن- به روایتی- به سه هزار سال قبل بازمی‌گردد، تنها به این بازماندگان نیست و چنان که گفتیم، میهمانان خاص کبودان هستند که این روستا را ویژه کرده‌اند. سرریز شدن گله‌های کل و بز و میش وحشی از کوه‌ها به این روستا(کبودان در دامنه کوه‌های عباس‌آباد و در دل یکی از مناطق کم نظیر حیات‌وحش ایران قرار دارد) و همزیستی‌شان با این زن و مرد و خوردن علوفه از دست تنها بانوی این روستا، جلوه‌ای بدیع از زیبایی است که هر روز و هر روز خلق می‌شود. صدای این زن در گوش این حیوانات وحشی چنان طنینی دارد که آنها مطمئن از امنیت خود با سرعت از کوه پایین می‌آیند تا ساعتی میهمان این خانواده مهربان باشند. داستان زندگی رجبعلی، هاجر و محمدرضا یزدانی(برادر هاجر که به این زوج پیوسته است) روایت انسانهایی است که غبار شهر را از آستین خود شسته و به اینجا آمده‌اند تا به دور از هر گونه نشانی از ماشین و تکنولوژی- و حتی برق- در آرامشی بی‌بدیل زندگی کنند و میزبانی صلح‌آمیزشان با حیوانات وحشی، زبانزد همه محیطبان‌های منطقه باشد.
از جهنم تا بهشت
با همان سادگی روستایی سخن می‌گوید. تنها بانوی روستای کبودان که هر روز میزبان و پذیرای ده‌ها حیوان‌وحشی است. آمار همه آنها را بخوبی دارد و تک به تک‌شان را می‌شناسد، چنان که اگر یکی از آنها غایب باشد، بلافاصله پیگیر می‌شود. می‌گوید سال‌ها در شهر زندگی کرده اما از 15 سال قبل به زادگاهش بازگشته و حالا در بهشت زندگی می‌کند. زندگی در جایی که از امکانات اولیه در آن خبری نیست دشوار و سخت است اما برای این زن و همسر و برادرش اینجا همان بهشت گمشده‌ای است که بی‌خبری در آن بهترین خبر است. هاجر یزدانی 70 بهار را پشت سرگذاشته است اما همچنان مثل یک شیرزن در کوه و کمر برای زندگی تلاش می‌کند. همه حیوانات وحشی این منطقه او را بخوبی می‌شناسند و هر روز با شنیدن صدای او از کوه سرازیر می‌شوند. می‌گوید: در خانه‌ام همیشه به روی این حیوانات باز است و آنها هر روز صبح زود تا عصر در خانه‌ام میهمان هستند و با غروب آفتاب دوباره به کوه بازمی‌گردند. هاجر از روزهایی گفت که برای زندگی به شهر آمد اما زندگی روستایی را به شهر ترجیح داد. من در این روستا به دنیا آمدم و همه آبا و اجداد ما در این روستا زندگی کرده‌اند. کبودان روستای ییلاقی و تاریخی است که فاصله زیادی تا شهر نایین دارد. وقتی چشم باز کردم خودم را در این روستا و در کنار مردم مهربان آن دیدم. 20 خانوار در این روستا زندگی می‌کردند و آثار تاریخی به جا مانده در اینجا حکایت از تاریخ کهن این منطقه دارد. روستای ما در دل کوه قرار دارد و از آب و برق و گاز و تلفن خبری نیست و حتی تلفن همراه نیز در این جا خط نمی‌دهد. در گذر زمان و با شدت یافتن کم آبی و از رونق افتادن کشاورزی کم کم اهالی روستا به شهرهای اطراف مهاجرت کردند و این روستا نیز به سرنوشت بسیاری از روستاها دچار شد.
من و همسرم در کنار 5 پسرم در این روستا مانده بودیم و همه فرزندانم را در اینجا به دنیا آوردم. اما شرایط سخت زندگی باعث شد تا ما نیز راه مهاجرت را در پیش بگیریم و برای چند سال به تهران بیاییم. منطقه نارمک تهران جایی بود که در آنجا زندگی می‌کردیم اما روح ما زنده نبود. هر روز خاطرات سال‌ها زندگی و روزهای خوبی را که در روستا داشتیم با همسرم مرور می‌کردیم و افسوس می‌خوردیم. زندگی در شهر برای ما جهنم بود. همسرم خیاط بود و پیراهن دوزی می‌کرد. فرزندانم همگی ازدواج کردند و زندگی مستقلی را در پیش گرفتند. احساس می‌کردیم ریشه ما در روستا باقی مانده است و نمی‌توانیم از این ریشه جدا شویم. 15 سال قبل مهم‌ترین تصمیم زندگی‌مان را گرفتیم و دوباره به روستا بازگشتیم؛ روستایی که از سکنه خالی شده بود و دیگر خبری از خانوارهای آن نبود و بسیاری از خانه‌های آن هم خراب شده بودند. به هر خانه و درختی که نگاه می‌کردیم، خاطرات برای ما زنده می‌شد و احساس می‌کردیم به دوران جوانی‌مان بازگشته‌ایم. همه آبا و اجدادمان در قبرستان همین روستا دفن بودند و دلتنگی‌مان را با فاتحه‌ای در کنار مزارشان برطرف می‌کردیم.
اینکه از همه جا بی‌خبر باشی برترین ویژگی زندگی در روستا است و اینجا خبری از ماشین و موبایل و وسایل رنگارنگ نیست. اینجا زندگی در سایه درختان و حیات‌وحش آن جاری است. هاجر یزدانی هنوز هم مثل روزهای جوانی بوته علوفه را به دوش می‌کشد و برای دادن آن به حیوانات وحشی به دل کوه می‌رود. او از این همزیستی مسالمت‌آمیز اینگونه می‌گوید: وقتی همراه با همسرم به روستا بازگشتیم می‌دانستیم که زندگی سختی در پیش خواهیم داشت اما ما متعلق به همان روزهای سخت بودیم. حیات‌وحش این منطقه بکر و منحصر به فرد است و گله‌های قوچ، بز و میش در اینجا زندگی میکنند. روزهای اولی که به روستا بازگشتیم احساس کردیم این حیوانات پناهی ندارند و باید به آنها کمک کنیم و به همین دلیل سعی کردیم اعتماد آنان را جلب کنیم. بعد از مدتی آنها به ما نزدیک شدند و اکنون سال‌هاست که در کنار هم زندگی می‌کنیم. صبح زود گله‌های آنها ازکوه سرازیر می‌شوند و به روستا و خانه ما می آیند و تا عصر میهمان ما هستند. در این مدت نیز برایشان علوفه و یونجه‌هایی که محیطبان منطقه و اداره محیط زیست دراختیارمان قرار می‌دهد می‌ریزم و با غروب آفتاب دوباره به کوه بازمی‌گردند. آنها به ما پناه آوردند و در این سال‌ها هیچگاه به خوردن گوشت آنها فکر نکردم. همه آنها را می‌شناسم و اگر یکی از آنها کم شود متوجه می‌شوم. به خاطر خشکسالی سالهای اخیر غذای این حیوانات وحشی نیز کم شده است و به همین دلیل برای پیدا کردن غذا از کوه پایین می‌آیند. وقتی در کوه آنها را صدا می‌زنم با سرعت سرازیر می‌شوند به‌طوری که نگران پرت شدن آنها از کوه می‌شوم. در این سال‌ها هیچگاه اجازه نداده‌ام کسی آنها را شکار کند و اگر کسی قصد این کار را داشته باشد باید اول مرا با تیر بزند.
به خاطر وجود این حیوانات نمی‌توانیم محصولات زیادی از زمین کشاورزی به‌دست بیاوریم زیرا این حیوانات وحشی در کنار کبک‌ها محصولات ما را می‌خورند ولی با وجود این هیچگاه مانع آنها نمی‌شویم. بودن در کنار این حیوانات بهترین لحظه‌های زندگی من است و در سفره غذای ما خبری از گوشت نیست و مایحتاج ضروری‌مان را با کمک چوپان‌های منطقه تهیه می‌کنیم. در طول سال چند روزی برای دیدن فرزندان و نوه‌هایمان به نایین و اصفهان می‌رویم و خیلی زود به روستا بازمی‌گردیم زیرا نمی‌توانیم در شهر بمانیم. زندگی در روستا در کنار چیزهایی است که خدا داده است اما در شهر باید با چیزهایی که به دست انسان ساخته شده است زندگی کرد و شهر چیزی برای زندگی ندارد. همه این حیوانات مرا خیلی دوست دارند و به خاطر وجود محیطبان‌های وظیفه‌شناس آنها در کمال امنیت در این منطقه زندگی میکنند. یکی از روزها یک شکارچی همراه همسرش به اینجا آمدند. مرد خانواده شکارچی بود و همسرش نیز گوشت‌های شکار را در یخچال خانه‌شان قرار می‌داد و آن را طبخ می‌کرد. وقتی به اینجا آمدند از دیدن همزیستی مسالمت‌آمیز ما با این حیوانات متعجب شده بودند. وقتی همسر این شکارچی براحتی به این حیوانات نزدیک شد و عکس سلفی گرفت با پرخاش به همسرش از او خواست که شکار را متوقف کند و هیچگاه گوشت شکار را به خانه نیاورد.
اینجا خبری از بیماری نیست
محمدرضا یزدانی زندگی‌اش را به دیوارهای کاهگلی خانه‌های این روستا گره زده است. وقتی خبردار شد که خواهرش به همراه همسرش برای زندگی به روستا بازگشته‌اند او نیز به جایی بازگشت که به آنجا تعلق داشت. می‌گوید 30 سال در معدن کار کردم و بعد از آن کار سخت و طاقت‌فرسا معنای واقعی زندگی را در زادگاهم پیدا کرده‌ام. محمدرضا چند سالی از خواهرش کوچکتر است و با وجود آنکه همسر و فرزندانش در شهرستان زندگی میکنند اما ترجیح داد برای ادامه زندگی به این روستا بازگردد. می‌گوید: ما 5 خواهر و برادر بودیم که دو نفر از ما به رحمت خدا رفت و یکی از برادرانم نیز در انارک زندگی می‌کند. من سال‌ها در معدن مس کار کردم و کمتر آفتاب را می‌دیدم. وقتی باخبر شدم که خواهرم و همسرش برای زندگی به روستا بازگشته‌اند من هم به کنار آنها آمدم. همسرم نیز از اهالی همین روستا است و تنها به خاطر فرزندانمان نمی‌توانست همراه من بیاید ولی هیچگاه مانع رفتن من نشد. زندگی واقعی هرکسی جایی است که به آنجا تعلق دارد و همه خاطرات و روزهای خوب زندگی من در این روستا رقم خورده است. به‌دلیل کمبود آب، کشاورزی عملاً امکان پذیر نیست و ما تنها برای مصرف خودمان کشاورزی می‌کنیم. حضور ما برای این حیوانات امنیت به همراه داشت و آنها در آرامش به ما نزدیک می‌شوند و غذا می‌خورند. ما سه نفر تنها ساکنان باقی‌مانده این روستای ییلاقی هستیم و هنوز هم مثل گذشته‌ها شب‌ها زیر نور فانوس می‌نشینیم و از روزهای خوب گذشته حرف می‌زنیم. در اینجا خبری از بیماری نیست و تا به امروز هیچگاه مریض نشده‌ایم و سلامتی بهترین ارمغان زندگی در این روستا است.
محیطبان‌های بی‌نام و نشان
محمد رضا حلوانی یکی از محیطبان‌های اداره محیط زیست نایین است که از 15 سال قبل وظیفه محیطبانی در ارتفاعات عباس‌آباد و منطقه کبودان را برعهده دارد. او از نزدیک شاهد همزیستی مسالمت‌آمیز تنها اهالی باقی‌مانده روستای کبودان و حیوانات وحشی این منطقه است. او با تأکید بر اینکه آنها محیطبان‌های بی‌نام و نشانی هستند می‌گوید: سال‌هاست که آنها را می‌شناسم و به خاطر وجود آنها است که امنیت برای حیات‌وحش این منطقه حاکم است. بسیاری از مسئولان و میهمانان آنها برای دیدن حیات‌وحش به این منطقه می‌آیند واز نزدیک شاهد این همزیستی هستند. خانم و آقای یزدانی سال‌هاست که در این روستای خالی از سکنه زندگی میکنند و حتی وقتی قرار شد تا از طریق نصب فیبرهای نوری به آنها برق داده شود قبول نکردند زیرا معتقد بودند با آمدن برق پای انسان‌های زیادی به اینجا باز می‌شود و حیات‌وحش این منطقه به خطر می‌افتد. آنها هر وقت احساس میکنند ممکن است به خاطر وجود غریبه‌ای این حیوانات به روستا نیایند یونجه‌ها را به دوش کشیده و در کوهستان به این حیوانات می‌دهند. در زندگی‌شان هیچگاه محتاج کسی نیستند و مثل فرزندانشان از این حیوانات مراقبت میکنند. شاید بهترین راه برای قدردانی از تلاش آنها حمایتی است که اداره محیط زیست می‌تواند از آنها داشته باشد.
صالحی دادستان نایین، ریاست دادگستری شهرستان شاهین شهر و میمه و جمعی از قضات از پناهگاه حیات وحش عباس آباد بازدید کردند.
حسین اکبری رئیس اداره حفاظت محیط زیست در این سفر ضمن تشکر از حمایت های بی دریغ و زحمات مجموعه دادگستری و قضات محترم ، با ارائه گزارشی وضعیت حفاظتی و تنوع پناهگاه حیات وحش عباس آباد و ریگ جن و اقدامات و برنامه های حفاظتی را تشریح کرده و با تجلیل از سختکوشی محیط بانان، حفاظت پایدار و همه جانبه از تنوع زیستی بویژه گونه های در معرض انقراض و زیستگاههای حساس، تأمین پایدار منابع آبی بعنوان حیاتی ترین فاکتور، مبارزه مستمر با سلاحهای غیرمجاز و جلوگیری از مصادیق تخریب محیط زیست و آلودگی ها اعم از تخلفات شکار و صید، زمین خواری و کوه خواری، چرای دام غیرمجاز، فعالیت معدنی غیرمجاز و ممانعت از قاچاق کونه های گیاهی و جانوری، پایش و کنترل بیماریها، آموزش جوامع محلی و اشاعه فرهنگ زیست محیطی را از برنامه های اصلی
ریگ جن بزرگترین ریگ ایران و جهان
کردوانی اضافه می کند: رسیدن به ریگ جن یا ریگ لوت شرقی که بالاترین ارتفاع از سطح دریا را دارد(1070 متر9)از چند راه میسر است : از جنوب یکی از راهها جندق است که سالهای قبل شهردار آن 70 کیلومتر جاده ای را احداث کرد که در امتداد این جاده روستاهایی به نام عشین و علم وجود دارد که قدمتی صد ساله دارند و متاسفانه اکنون خالی از سکنه است.
وی با اشاره به اینکه این منطقه قابلیت این را دارد که مسئولان به آن اهمیت بیشتری را بدهند
افسانه های ریگ جن
حاشیه نشینان و محلی‌های این منطقه، چوپانها و ساربان‌ها معتقدند که اگر کسی پایش به ریگ جن برسد، بلافاصله ناپدید و توسط ارواح و موجودات ماورایی به قلب ریگ‌جن فرستاده می‌شود! یکی از کاوشگران می‌گوید که حتی شتر‌های اهالی کویر هم وقتی به این منطقه می‌رسند، می‌ایستند و به هیچ عنوان حرکت نمی‌کنند!
همچنین حرکت تپه های ماسه ای و تغییر شکل آنها را بدلیل وجود قدرت های شیطانی در این منطقه میدانستند. آنچه مشخص است قسمت عمده ریگزارهای ریگ جن بدلیل عدم وجود پوشش گیاهی دایما تحت تاثیر نیروی باد در حال تغییر و حرکت هستند.
این چهره ماندگار جغرافیا تاکید می کند: وزش باد در شب باعث حرکت شن ها و تشکیل صدایی شبیه به آهنگ و موسیقی می شود که آن را به صدای جن تعبیر و تشریح کرده اند و جریان آبهای زیر زمینی که از سمت سمنان و گرمسار به طرف جنوب (ریگ جن) سرازیر می شود این منطقه را خیس و با پوشش ماسه روی آن، باتلاق ایجاد شده است و علت فرو رفتن انسان در این منطقه به همین دلیل است این منطقه دارای پوشش گیاهی و حیوانی پراکنده و بسیار کم است.
البته الان دیگر آنقدر کویر خشک شده است که دیگر بحث خیس شدن بیابان مطرح نمی‌شود که افراد بخواهند در کویر فرو روند تا ذهنیت وجود "جن" پیش آید و جالب است الان که این اتفاق رخ نمی‌دهد باور دیگری به وجود آمده و عنوان میکنند که اجنه از این مناطق کوچ کردند! ولی در مجموع کویر علی الخصوص ریگ جن - اجنه ای ندارد و این اتفاقات فرو رفتن به دلیل کویر نمک زار و خیس است.
آنچه مهم است این است که اگر تا بحال کویر نوردی را تجربه نکرده اید لازم است همراه تان کسانی باشند که با ناشناخته های کویر،عجین و راهنمای شما باشند.
حرکت معقولانه میراث فرهنگی نائین
کانال میراث فرهنگی نائین تصویری از حیان وحش منطقه عباس آباد چوپانان را به نقل از کانال تلگرامی حیات وحش عباس آباد در کانال خود آورده و در توضیحات دو بار برای شناخته شدن چوپانان به جهانیان از نام چوپانان بهره برده است . اما مدیران کانال تلگرامی حیات وحش عباس آّباد که همگی هم چوپانانی هستند از نوشتن عباس آباد چوپانان خودداری نموده اند که جای گله دارد . امیدوارم که مدیران این کانال کلمه چوپانان را به نام کانال خود اضافه نمایند پست کانال فوق را در زیر بخوانید:
زیبایها وجاذبه های حیات وحش عباس اباد چوپانا ن در شهرستان نایین
منبع：پناهگاه حیات وحش چوپانان
@mirasnaein
تقاضای طرح سنتی برای حصار دهیاری
به گزارش کانال تلگرامی شورا و دهیاری چوپانان:
دعوت به همکاری وهمفکری: باسلام ودرود فراوان خدمت همشهریان عزیز بنابر مصوب شدن ساخت دیواردورتادور(حصار) ساختمان دهیاری بصورت سنتی ; ازشماعزیزان صاحب طرح خواهشمنداست طرح خود راظرف مدت یک هفته دیگربه شوری یادهیاری تحویل نمایید تاپس از انتخاب; طرح برگزیده به مرحله اجرا دراید.باتشکرازشما . ریاست شوری اقای کلانتری
چوپانان آّباد : به نظر اینجانب چون خود ساختمان طرحی سنتی ندارد ایجاد حصار سنتی ،مجموعه ای نا همگون بوجود می آورد البته بهتر است مهندسان معمار چوپانانی در این زمینه حتماٌ به یاری شورا بروند زیرا این یک مساله تخصصی است و بهتر است انتقادات و پیشنهادات قبل از اجرای طرح مطرح شود تا مثل ایجاد فلکه بسیج و دوباره کاری و به هدر رفتن بودجه عمرانی روستا نشود
منظم ترین روستای خشتی جهان در ایران!
روستای چوپانان از توابع نائین در استان اصفهان منظم ترین روستای خشتی جهان است.
طبیعت زیبای چوپانان
جبیر
عکس از: مهدی جلالپور
گیاهان چوپانان
امروز روکوه بودم که با این صحنه روبه رو شدم
خیلی قشنگه
عکس از :الماس کویر
سرپرست فرمانداری نایین:
تعداد گردشگران نوروزی در نایین 30درصد افزایش یافت
نایین، اصفهان- ایرنا- سرپرست فرمانداری نایین ، از افزایش 30 درصدی تعداد گردشگران در این شهرستان در نوروز امسال نسبت به سال گذشته خبر داد.
حسین ثالثی روز جمعه در گفتگو با خبرنگار ایرنا افزود: از 28 اسفند سال گذشته تا دهم فروردین سالجاری 32 هزار و 400گردشگر از اماکن تاریخی، فرهنگی، زیارتی و جاذبه های طبیعی نایین بازدید کردند که این رقم نسبت به مدت مشابه و تعداد بازدید نه هزار نفری سال گذشته، افزایش 30 درصدی داشته است.
وی خاطرنشان کرد: علاوه بر مراکز اقامتی، در ایام نوروز، مدارس، ورزشگاه ها و مهمانسرای اداره ها نیز پذیرای گردشگران است.
او گفت: بیش از صد و بیست هزار نفر مسافر وگردشگر خارجی و ایرانی از مجموعه های تاریخی گردشگری شهرستان ،نایین،انارک،بافران وچوپانان بازدید کردند.
ثالثی افزود: همچنین از ابتدای تعطیلات نوروز تا پایان روز دهم فروردین امسال 22 هزار مسافر و گردشگر نوروزی در 400 کلاس واحدهای آموزشی این شهرستان اسکان یافتند.
نایین دارای 1200 اثر تاریخی است که 95 اثر آن به ثبت ملی رسیده است.
شهرستان نایین در 140 کیلومتری شرق اصفهان ، پذیرای گردشگران بسیاری بویژه در فصول بهار و تابستان است.
ت 7136 / 1339 خبرنگار: فرزانیان : سلطانمرادی
به کانال تلگرامی چوپانان آباد بپیوندید
چوپانان دورترین مدرسه اسکان مسافران نورورزی نایین
اصفهان؛
